Bezgranicznie.

WILKOŁAK- GENEZA

Istnieje co najmniej 27 sposobów na stanie się wilkołakiem, a przyczyny owego możemy podzielić na:

I. Wilkołactwo wywołane przez czynniki magiczne

Likantrop ulega przemianie tylko wtedy, kiedy zadziała czar i pozostaje pod wilczą postacią bez przerwy przez określony, zależny od natury uroku, czas.

1. Wilkołak nie mający wpływu na przemianę (tzw. przemieniec)

a) klątwa, urok, czar, itd. - na ofiarę (lub ofiary; może to być równie dobrze cała rodzina lub ród) rzucone zostaje przekleństwo zmuszające ją do czasowego lub stałego pozostania pod wilczą postcią; dokonać mogą tego czarownice, wiedźmy, bogowie i święci; sposób powszechny szczególnie na Słowiańszczyźnie, w starożytnej Grecji i Rzymie; często magia ta zmuszała wilkołaka do pozostania pod wilczą postacią przez szereg lat, podczas których przemieniec, jeśli chciał powrócić do ludzkiej formy, nie mógł ani razu spożyć mięsa.

b) pokuta za grzechy - pogląd, który narodził się w chrześcijańskiej Europie, mówi o tym, że po śmierci dusze grzeszników tułają się po świecie pod postacią zwierząt, będąc doszczętnie złymi, szkodząc na wszelkie sposoby żyjącym.

c) niedopilnowanie ceremonii chrztu świętego przez rodziców chrzestnych - dziecko posiada w związku z tym dwie dusze: chrześcijańską oraz pogańską, z których ostatnia ma odpowiadać za okresowe przemiany w wilka.

d) kara boska - za karę za uczynione grzechy, śmiertelnik zostaje przemieniony w wilka przez boga lub świętego; jako przykład podać można klątwę Likaona, czy przemienienie króla Walii w wilka przez św. Patryka.

e) urodzenie - jeśli choćby jeden z rodziców nosi we krwi wirusa, niemal pewnym jest, że dziecko narodzone z tego związku będzie wilkołakiem; najprawdopodobniej jedynym sposobem wyleczenia dziecka jest "podkuwanie", które musi mieć miejsce przez okres kolejnych trzech nocy Bożego Narodzenia - dzieci nie ulegają bowiem transformacji przed ukończeniem 20 roku życia; pierwotnie imało się to jedynie chłopców, obecnie może to dotyczyć również dziewczynek (które pierwotnie stawały się czarownicami).

f) wrodzone zdolności do przemiany w wilka - przemiana często dokonuje się w sytuacjach temu dogodnych (np. w chwilach zagrożenia); może wynikać z umiejętności magicznych bądź z tego, iż osoba ta w swojej naturze ludzkiej posiada zakodowane pewne cechy natury wilczej; w niektórych przypadkach podlega kontroli, w innych zaś nie.

2. Wilkołak przemieniający się podług swojej woli i mający kontrolę nad swoją wilczą formą

Dotyczy głównie czarowników, którzy posiadają magiczne zdolności (wrodzone lub, jak w kulturze chrześcijańskiej, otrzymane od diabła); podania słowiańskie donoszą, że takie umiejętności mieli podobno również owczarze.

a) zawarcie paktu z diabłem - dotyczy w szczególności ludzi bezbożnych i parających się czarną magią, ludzie ci ofiarowywali diabłu swoją duszę za możliwość stawania się wilkołakiem

f) według rosyjskiej legendy, aby stać się wilkołakiem, należy przeskoczyć przewrócone drzewo w lesie, wbić w nie miedziany nóż, po czym wyrecytować odpowiednie zaklęcie.

g) wypicie wody, która zebrała się w zagłębieniach pozostawionych przez wilcze łapy w miękkiej ziemi lub napicie się z wilczego wodopoju.

h) zjedzenie mózgu zwierzęcia zabitego przez wilki

i) zjedzenie wilczego mięsa lub mózgu

j) nacieranie się magicznymi maściami podczas pełni Księżyca; maści takie można było dostać z rąk wiedźmy lub podobnych jej istot, bądź też przyrządzić ją samodzielnie (np. mikstura z korzenia pokrzyku wilczej jagody /Athropa belladonna/, krwi nietoperza, lulka czarnego /Hyoscyamus niger/, srebrnika /Potentilla anserina/, niekiedy mówi się także o opium, sadle dzieciobójcy i sadzy, a wszystko to podczas recytowania odpowiednich zaklęć).

k) wilczy pas - przemienić się w wilka mógł ktokolwiek, kto miał dostęp do magicznego pasa to umożliwiającego; wilkołak taki mógł pozostawać pod postacią wilka tak długo jak tylko chciał i w każdej chwili był w stanie powrócić do swojej ludzkiej formy; pas pochodził najczęściej z rąk samego diabła lub poddanych mu demonów.

l) wypicie kufla specjalnie przyrządzonego piwa wraz z recytacją magicznej formuły (jak to miało miejsce u Liwów)

m) branie udziału w magicznych zebraniach czy obrzędach (w kulturze germańskiej były to tajne zgromadzenia młodzieży męskiej, podczas których młodzi wojownicy uzyskiwali okresowo wilcze własności, takie jak dzikość, siła czy wytrzymałość, często dzięki określonym praktykom, jak picie ludzkiej krwi czy napojów oszałamiających)

n) spożycie określonych ziół – niektóre źródła mówią o pewnym gatunku rośliny, którego zerwanie i spożycie powoduje zmianę w wilkołaka; kwiat ten występuje podobno w regionie bałkańskim; brak zgodności co do jego wyglądu – według jednych jest to duża czerwona stokrotka, innym razem zaś trupio biały słonecznik o lekkim zapachu – jednak niewątpliwie jest on bardzo atrakcyjny;

o) spożycie wilczej jagody (Atropa belladonna) oznaczonej moczem przez wilka alfa (basiora) przez ciężarną kobietę ma podobno prowadzić do wystąpienia wilkołactwa u jej dziecka (o ile ona sama doświadczenie to przeżyje, bo jak wiadomo, pokrzyk wilcza jagoda jest rośliną trującą...)

p) spożycie magicznych napojów – wiadomo, iż specyfiki z dodatkiem tojadu lisiego Aconitum lycoctonum vulparia podawane były niegdyś przez wiedźmy ludziom, których chciały one przemienić w wilki;

r) wrodzone zdolności do przemiany w wilka - przemiana często dokonuje się w sytuacjach temu dogodnych (np. w chwilach zagrożenia); może wynikać z umiejętności magicznych bądź z tego, iż osoba ta w swojej naturze ludzkiej posiada zakodowane pewne cechy natury wilczej; w niektórych przypadkach podlega kontroli, w innych zaś nie

s) wilcza skóra - podobnym do wilczego pasa sposobem na transformację było przywdzianie wilczej skóry; w niektórych podaniach skóra mogła być zdejmowana, w innych zaś raz ją założywszy, człowiek pozostawał wilkiem do końca życia lub do uwolnienia, samoistnego - poprzez dowiedzenie swojego człowieczeństwa i nie danie się zdominować wilczej naturze, lub też wymagającego wpływu i działania z zewnątrz.

II. Wilkołactwo wywołane przez kontakt z wilkiem lub wilkołakiem - likantropia naturalna

1. Kontakt bezpośredni z wydzielinami i płynami organizmu likantropa (krew, wydzieliny wszystkich gruczołów) pod jego wilczą postacią

Tzw. wirus Lyc-V jest bardzo podobny do znanego nam wirusa HIV, dlatego sposoby na zarażenie są w pewnym zakresie zbliżone; zaliczamy tutaj: ugryzienie, zadrapanie, skaleczenie przedmiotem zabrudzonym krwią wilkołaka, itd.; pierwotnie ten stuprocentowy sposób na nabawienie się wilkołactwa sprowadzał się jedynie do ugryzienia, w dzisiejszych czasach jednak gama zaraźliwości wzbogaciła się o pozostałe możliwości, a więc wszystkie sposoby kontaktu z zarażoną krwią (oczywiście mający do czynienia z przedostaniem się cieczy zarażonej do krwioobiegu ofiary); niektórzy mogą zastanawiać się dlaczego kwalifikuje się tu zadrapanie/rana wyrządzona za pośrednictwem pazurów - tak jak w przypadku ugryzienia zachodzi kontakt przenoszącej wirus śliny z krwią ofiary, tak w przypadku pazurów w interakcję wchodzi wydzielina gruczołów używana w naturze do znaczenia terytorium, również zarażona wirusem; warto przy tym wspomnieć, że o ile wilkołak w niektórych podaniach jest w stanie zarażać poprzez ugryzienie także pod ludzką postacią, tak najprawdopodobniej rzecz ma się odwrotnie w stosunku do zadrapań i ran spowodowanych za pośrednictwem pazurów.

a) transfuzja lub wstrzyknięcie nawet niewielkiej ilości zarażonej krwi jest kolejnym pewnym sposobem na skażenie organizmu likantropijnym wirusem.

b) wszczepienie lub przeszczep tkanki/organu/części ciała wilka, wilkołaka, jak również praktycznie każdego stworzenia będącego nosicielem wirusa.

III. Wilkołactwo wywołane przez pozostałe czynniki

1. Urodzenie w dzień Bożego Narodzenia

Niektóre podania mówią o tym, że dziecko płci męskiej urodzone 25 grudnia stanie się wilkołakiem; dzieje się to jednak bardzo rzadko; metodą wyleczenia jest "podkuwanie" ( patrz I:1:e )

2. Niektóre źródła podają też, że wilkołakiem staje się każdy poczęty podczas pełni Księżyca i ten, kto śpi na otwartym powietrzu podczas pełni, w środy lub piątki w okresie letnim.

3. Przędzenie/szycie podczas pełni Księżyca

Według niektórych wierzeń miało ono prowadzić do tego, że potomkowie danej osoby miały być wilkołakami (szczególnie w odniesieniu do kobiet przy nadziei).

4. Określona, specyficzna kolejność narodzin

a) bycie siódmym synem jednej kobiety, zwłaszcza jeśli wcześniej na świat przychodziły tylko córki, lub też bycie siódmym z synów tych samych rodziców (w Galicji, Brazylii i Portugalii dzieci takie zabijano, wypędzano lub oddawano do adopcji)

b) bycie siódmym lub dziewiątym dzieckiem tych samych rodziców (w Rumunii osoba taka stawała się likantropem dopiero po śmierci, zwykle w siedem lat po niej; wówczas opuszczała miejsce pochówku i – podobnie jak nosferatu – wypijała krew ludzką)

Podział wilkołaków: antropomorficzne i zoomorficzne

FORMY ANTROPOMORFICZNE

1. Homid

Forma ludzka, człowiek. Postać, pod którą egzystuje większa część tradycyjnych wilkołaków. Z reguły nie wyróżnia się niczym szczególnym w wyglądzie zewnętrznym, choć niektóre źródła podają szereg cech charakterystycznych, dzięki którym znający się na rzeczy obserwator jest w stanie odróżnić wilkołaka w ludzkiej postaci od zwykłego człowieka. Do takich cech miały się zaliczać:
- nadmierne owłosienie ciała,
- krzaczaste, często zrośnięte na środku brwi,
- ostre, zaczerwienione paznokcie,
- suche wargi i spojówki,
- przekrwione oczy.
Do formy ludzkiej można by również zaliczyć jeszcze wygląd przy drobnych zmianach, takich jak zmiana koloru tęczówek, czy zaznaczone („wampirze”) kły.
Świadomość jest całkowicie zachowana, przez wilkołak jest z reguły w stanie w pełni kontrolować swoje zachowanie.

2. Glabro
Znana również pod nazwą „potworny człowiek” lub quasi-człowiek. Można powiedzieć, że w odniesieniu do dalszej przemiany jest to forma wstępna, przy której widoczna jest już zmiana kształtu fizycznego. Cechują ją:
- powiększenie rozmiarów ciała i wzrost muskulatury,
- pojawienie się znacznego owłosienia na całym ciele, mogącego pokrywać ciało w całości, choć niekoniecznie,
- przekształcenie lub upodobnienie się paznokci do pazurów,
- zaostrzenie i powiększenie zębów,
- zmiana koloru tęczówek oczu i/lub źrenic,
- deformacja rysów twarzy na podobieństwo zwierzęcych.
Można przyjąć, że w formie glabro świadomość powinna jeszcze funkcjonować, jeśli nie w pełni, to przynajmniej częściowo, jako że zmiany w budowie zazwyczaj nie są jeszcze tak daleko posunięte jak na dalszych etapach przemiany. Zauważalny jest jednak wpływ zwierzęcych instynktów na zachowanie osoby.



3. Crinos

Wilkolud. Ulubiona forma twórców wilkołaczych filmów, w szczególności horrorów, a także w dobie popkultury najprawdopodobniej najpopularniejsze wyobrażenie wilkołaka. Formę tę wyróżniają następujące cechy:

- wyprostowana sylwetka,
- poruszanie się z reguły na dwóch tylnych kończynach, choć w celu rozwinięcia większej prędkości może także używać wszystkich czterech kończyn,
- widoczne ludzkie cechy budowy anatomicznej:
* tors
* ramiona i nogi
* występowanie pięciu palców zarówno u kończyn przednich, jak i tylnych
* często też zachowane są ludzkie narządy płciowe
Ogon może występować zarówno w formie pełnej, szczątkowej, jak i może nie występować wcale.

Wraz z dalszymi zmianami anatomicznymi, które wiążą się z przejściem z formy glabro do crinos, najprawdopodobniej na ich granicy dochodzi do utraty ludzkiej świadomości u większości zmiennokształtnych na rzecz umysłu zwierzęcego, korzystającego często z podświadomych doświadczeń i wiedzy praktycznej formy ludzkiej. Na tym etapie komunikacja wskutek transformacji aparatu głosowego jest już nie tyle utrudniona, co ma miejsce w formie glabro, ale niemożliwa.

FORMY ZOOMORFICZNE


1. Hispo

Tak zwany „potworny wilk” lub quasi-wilk. Jest to postać pośrednia pomiędzy wilkoludem a w pełni ukształtowanym na drodze przemiany wilkiem. Cechują ją:
- czworonożna postawa ciała,
- silne, przypominające jeszcze nieco ludzkie kończyny, zwłaszcza tylne, co sprawia, że cała sylwetka może być trochę pochylona w przód (choć czasami zdarza się także odchylenie w przeciwną stronę)
- wilkołak w tej formie jest przeważnie o wiele szybszy od wilka dwunożnego, a jego sposób poruszania bardziej przypomina ten zwykłego wilka.


2. Lupus

Forma wilcza, wilk. Jest to końcowy etap przemiany wilkołaczej, wiadomo jednak, że niekiedy zatrzymuje się ona na etapach wcześniejszych i na owych etapach pozostaje. Może być również tak, że dochodzenie do końcowej formy przemiany jest uwarunkowane zaawansowaniem penetracji organizmu nosiciela przez wirus lub wynikać z doświadczenia. Niektóre osoby zdolne są przez to do skokowego przyjmowania każdej z form, bez koniecznego przechodzenia przez wszystkie etapy, choć proces stopniowy jest bardziej naturalny.
Wilkołak w formie wilka nie różni się niemal niczym od zwykłego wilka, może za wyjątkiem nieco większych niż naturalnie rozmiarów ciała i, jak się to niekiedy określa, posiadaniem ludzkich oczu.

LIKANTROPIA

Określenie to posiada trzy znaczenia. Pierwsze z nich odnosi się do innej nazwy odpowiadającej wilkołactwu. Często wilkołaków bowiem nazywa się likantropami. Obu nazw używa się zamiennie. Jednak drugie znaczenie dotyczy o wiele szerszej problematyki. A więc likantropia jest to nie tyle wilkołactwo, co choroba-zaburzenie psychiczne. Cierpiący na tą przypadłość człowiek jest przekonany o tym, że jest wilkiem lub innym drapieżnym zwierzęciem - najczęściej najgroźniejszym w danym regionie, bądź wierzy, że przemienia się w określonym czasie w to zwierzę. Jak w wielu innych dolegliwościach, zdarzają się wyjątki i wtedy niekoniecznie jest to zwierzę agresywne.

Chory na likantropię twierdzi, że widzi na własne oczy jak jego skórę pokrywa sierść, paznokcie zmieniają się w szpony, a zęby w ostre kły, pomimo, że nie zmienia on w rzeczywistości kształtu. Po domniemanej przemianie, która odbywa się w większości przypadków w nocy, podczas pełni księżyca, wychodzi na dwór, wyje do księżyca i chodzi "na czterech łapach". Jest wtedy równie niebezpieczny, jak prawdziwy wilk, gdyż wierząc iż jest zwierzęciem i naśladując jego zachowanie, może posunąć się nawet do zabójstwa. Tym bardziej, że zazwyczaj nie poznaje wtedy nikogo, nawet spośród swojej najbliższej rodziny.

Jeszcze inaczej likantropię tłumaczy się jako stan przemienienia w zwierzę za pomocą magii lub magicznych substancji.

Co jest przyczyną likantropii? Powstało na ten temat wiele teorii. Jedna z nich była opublikowana w pracy Roberta Burtona (1621r.), zakonnika i scholastyka, dotyczącej likantropii jako formy obłędu. Nosiła nazwę "Anatomia melancholii". Autor winił za nią wszystko - od czarostwa aż po złą dietę, niezdrowe powietrze, bezsenność i brak ruchu. Także "na chłopski rozum" prawie każdy z nas mógłby w dzisiejszych czasach zachorować na "wilczy obłęd".

Jeśli zaś chodzi o jej leczenie, to pojawiają się różne, czasem dziwne przepisy:

(...) Wielu lekarzy wierzyło, że nadmierna melancholia prowadzić może do obłędu, halucynacji i złudzeń. Pewien doktor rekomendował leczenie osób cierpiących na likantropię za pomocą kąpieli, leków przeczyszczających, puszczania krwi oraz odpowiedniej diety, a nawet, w celu uzyskania pewnej równowagi i uspokojenia, wcierania w nozdrza opium. (...) **

W niektórych filmach fabularnych (i nie tylko filmach) populare jest porównywanie do likantropii miłości. Wydać się może, że tak szlachetne i romantyczne uczucie jak miłość bardziej prawdopodobnie powinno być porównywane do kwiatu róży, serc, czerwieni itd. Jednak w porównaniu miłości do likantropii kryje się odniesienie do tęsknoty i obłędu, którego doznaje niejedna zakochana osoba:
Miłość nie jest chorobą, lecz przekształca się w nią, kiedy opanowuje myśli - pisze Inhazm, teolog muzułmański - że osoba dotknięta miłością nie chce być wyleczona, a miłosne fantazje zaburzają oddech i przyśpieszają tętno. Miłosna melancholia, tak jak likantropia, wywołuje wilcze zachowania u swych ofiar. Wygląd kochanka zaczyna się zmieniać, wkrótce psuje się wzrok, wysychają wargi, a twarz pokrywa się krostami, strupami, bliznami przypominającymi ukąszenia psa. Chory dokonuje żywota grasując nocami po cmentarzach niczym wilk. ***