Bezgranicznie.

I wen mi zdechł i umarł i amen
Na kartce rozlał się czarny atrament
I nie wiem czy chcę cokolwiek usłyszeć
Atramentowe łzy, zapadam się w ciszę

Uszy zatkałam niedawnym wspomnieniem
Rozmów przydługich z mym sennym sumieniem
I nie chcę już nic i nic już nie czuję
Ni radość ni smutek po kątach się snuje

Przytulam obojętność, umieram nad ranem
Frazesy, banały tak dobrze Wam znane
Lecz co mam zrobić gdy dusza już milczy
I nie ma siły walczyć kiedy wszystko niszczy

Co stanie na mej drodze-zdepczę, zbrukam, zdławię
Czy nienawiść czy miłość ja i tak go zranię
Wiszę tu, pomiędzy, słowa same płyną
Wiem, że wczoraj jeszcze moje serce biło.

Dzisiaj tylko pustka, dzisiaj obojętność
Patrze na nas z boku i zagęszczam ciemność
Nic już nie napiszę, nic już nie wykrzesam
Daję święty spokój, nie chcę z błotem mieszać.