Bezgranicznie.

Przeistoczenie:

Żeby stać się Wampirem, trzeba stracić całą śmiertelną krew - lecz to
jedynie cześć całego koszmaru. Tak jak śmiertelność stoi na krawędzi
upadku, tak też ciało powoli umiera i tylko Wampir może zdecydować, by
ocalić ofiarę od śmierci. Przez zastąpienie wypitej krwi śmiertelnika
odrobiną własnej krwi powstaje Potomek. Sama kropla krwi, upuszczona na
usta umierającego pobudza go na tyle, by pil z nadgarstka Ojca.

Wygląd zewnętrzny:

Wygląd zewnętrzny Wampira pozostaje dokładnie taki sam jak w chwili
"śmierci". Nieznacznie zmienia się kolor skóry, która staje się bledsza
i sprawia wrażenie, że jest jednocześnie twarda i delikatna.
Kły są rzeczywiście długie i ostre, odpowiednie do ściągania krwi.
Jednak osiągają swoja pełną długość tylko na czas Pocałunku, zwykle
pozostając wsunięte w swoje zębodoły dzięki skurczom elastycznej tkanki
u ich podstawy.

Płuca Wampira już nie oddychają - choć wielu nauczyło się udawać
oddychanie, co przydaje się w obcowaniu pośród żywych. Ciało Wampira
nie ogrzewa się już samoczynnie, jednak Wampir spalając krew w swoim
organizmie wciąż może sprawić, by się ogrzało, jeśli zajdzie taka
potrzeba. Podobnie jak Płuca już nie oddychają, tak serce nie bije.
Także inne organy wewnętrzne zanikają, albo przestają działać.

Wampir nie spożywa już ludzkich pokarmów, ponieważ nie zostaną one
strawione, więc prędzej czy później będzie musiał zwymiotować zgniłe
jedzenie. Jednak wciąż istnieje sposób, by wprowadzić różne środki do
krwi Wampira. Wystarczy, że środek ten będzie się już znajdował w
spożywanej przez niego krwi. W ten sposób Wampir może się nawet
porządnie upić, spijając krew nietrzeźwej ofiary.
Nie wiadomo jednak, co naprawdę dzieje się wewnątrz organizmu Wampira.
Jakakolwiek sekcja zwłok jest niemożliwa, ponieważ gdy Wampir ginie
jego ciało starzeje się i zmienia w proch w przeciągu zaledwie
kilkunastu sekund, jakby chciało nadrobić cały ten czas, od kiedy było
już martwe. To samo dzieje się z każdą odciętą częścią ciała.

Krew ofiary jakoś przenika ciało, raczej w procesie osmozy, niż płynąc
żyłami i tętnicami. Daje się to zauważyć, kiedy Wampir płacze - a
rzeczywiście to robi i nawet częściej, niż śmiertelnik mógłby
przypuszczać - jego łzy to krople krwi. Co więcej, większość Wampirów
potrafi całkowicie kontrolować krew wewnątrz swego organizmu. Pozwala
im to zapobiec jej utraty, gdy zostaną zranieni.

Bestia i Człowieczeństwo:

Wraz z chwilą Przeistoczenia pojawia się Bestia. Jest ona czymś w
rodzaju przeciwieństwa ludzkiego sumienia. Im dłużej żyje Wampir, tym
większe uczucie dystansu od spraw śmiertelnych. Może to być na początku
pewna zaleta, pomagając stłumić poczucie winy za zabijanie i ból po
utracie rodziny odchodzącej wraz z bezlitosnym czasem. Jednak, gdy
dystans zwiększa się, Człowieczeństwo słabnie, a Bestia rośnie w sile.
Wampir zaczyna coraz bardziej zatracać uczucia, jakie posiadał jeszcze
jako człowiek. Staje się zimny, oschły, a śmiertelnicy zaczynają
spełniać już tylko rolę opakowania na Vitae.

Starsze Wampiry to potężniejsze Wampiry - wyjątkowo sprytne, skoro
mogły tak długo przeżyć, bardziej doświadczone i lepiej wprawione w
posługiwaniu się pewnymi sztukami i mocami, i zdolne wytrzymać to, co
dla nas jest przekleństwem. Zapewne też maja bardzo silna wole, skoro
nie staja się potworami. Ale zarazem są też słabsze, bowiem Bestia
napiera na kraty swego więzienia nieustannie, aż kiedyś będą musiały
ustąpić. Najstarsi izolują się od reszty Wampirów z obawy, ze nadejdzie
taki dzień, kiedy naprawdę przemienią się w potwory. Każdy Wampir
zostanie pożarty przez swoją Bestię, to tylko kwestia czasu. Może to
być rok, może tysiąc lat, jednak w końcu każdy stanie się potworem.

Głód i pożywianie się:

Picie krwi oznacza dla Wampira nie tylko możliwość przeżycia, ale jest
także przyjemnością nie do opisania. Głód zastępuje prawie każdą
potrzebę, każde pragnienie znane żywym - jedzenia, picia, reprodukcji,
ambicjonalne, bezpieczeństwa - i jest bardziej nieodparty, niż
wszystkie one razem wzięte. Wstrzymywanie Głodu rozwściecza Bestie.
Wampir popełnia więc potworne czyny, aby zapobiec przeistoczeniu się w
prawdziwego potwora. To jest paradoks jego życia.
Aby się pożywić, Wampir musi tylko zdołać zatopić kły w tętnicy ofiary.
Kiedy to się uda, ogromna ekstaza rozchodząca się po jej ciele
całkowicie tłumi najmniejszą nawet myśl o wyrywaniu się. Pocałunek jest
nieopisaną przyjemnością, tak wielką, że po wszystkim ofiara traci
przytomność, a potem nie pamięta nawet co się stało. Jeśli jeszcze
Wampir zaliże ranę, co powoduje całkowite jej zasklepienie, może w ten
sposób polować przez długi czas i nie zostać rozpoznany.
Średnio trzeba pożywić się raz na tydzień. Wampir, który zwleka zbyt
długo i stara się tłumić w sobie Głód, drażni Bestię. Jego skóra staje
się bardziej blada, a jego siły słabną. Wkrótce, gdy zabraknie mu już
sił by utrzymać samokontrolę, wpadnie w Szał. Bestia zmusza takiego
Wampira do potwornych czynów, byle tylko zaspokoić Głód. Jest on nawet
w stanie zabić swoich najbliższych, by zdobyć parę kropel Vitae. Jeśli
jednak Wampir wciąż nie zdobędzie pożywienia, zapadnie w letarg.

Letarg:

Wampir może zapaść w letarg na skutek wielu czynników. Utrata prawie
całej krwi w organizmie, spore obrażenia fizyczne, czy nawet z własnej
woli. Codziennie rano Wampir zapada w letarg, by wieczorem się
przebudzić. Jeśli jednak letarg nie nastąpił dobrowolnie, przebudzenie
się nie jest już taką prostą sprawą. Zależnie od Człowieczeństwa
Wampira, sen może trwać od kilku godzin do nawet kilkuset lat. Jedynym
sposobem na obudzenie takiego Wampira jest podarowanie mu Vitae, jednak
i to nie zawsze zadziała.

Regeneracja:

Zabić Wampira to nie taka prosta sprawa (nawet nie wgłębiając się w
filozoficzne rozważania pt. "Jak można zabić kogoś, kto jest już
martwy?"). Każda rana, a nawet odcięta część ciała (pomijając głowę -
utrata jej zabije nawet najsilniejszego Wampira) może zostać
zregenerowana. Dlatego też, jeśli Wampir nie otrzymał na tyle poważnych
obrażeń by zaznać Ostatecznej Śmierci, prędzej czy później wróci do
pełni sił. Regeneracja jednak wymaga spełnienia pewnych warunków -
Wampir musi pozostawać w spokoju (czyli nie może regenerować się i
jednocześnie walczyć, ale np. rozmowa nie zakłóca regeneracji). Wymaga
też spalenia znacznej ilości krwi w organizmie, a przez to znacznie
wzmaga Głód. Kolejnym elementem niezbędnym do regeneracji jest czas. O
ile mniejsze obrażenia mogą zostać wyleczone w parę minut, poważniejsze
rany wymagają już godzin, a nawet dni i stałego dostępu do Vitae. Co
więcej, głębokie rany nawet po regeneracji pozostawią blizny.

Słońce i ogień:

Oto najwięksi wrogowie Wampira. O ile zwykłe rany Wampira regenerują
się w niedługim okresie czasu, światło słoneczne i ogień palą jego
ciało powodując poważne obrażenia. Takie rany mogą szybko i skutecznie
zniszczyć Wampira. Nawet jeśli uda się jakoś przetrwać, regeneracja
może trwać miesiącami, a nawet latami.
Nieprawdą jednak jest iż wampir nie może poruszać się za dnia. Istnieje
Taka możliwość, gdy całe nieumarłe ciało wampira zostanie zasłonięte i
niedostępne dla promieni słonecznych. Ponadto najstarsze wampiry (te,
których wiek liczy się w tysiącach lat, a jest ich naprawdę niewielu)
potrafią przez jakiś czas przebywać na słońcu bez groźby poparzenia
się.

Rötschreck:

Wampiry nie są strachliwe, lecz przez wzgląd na swą nieśmiertelność
boją się tego, co może przyczynić się do zakończenia ich egzystencji.
Światło słoneczne i ogień są dla nich największym zagrożeniem, które
wywołuje wśród członków Rodziny paniczny lęk, dalece wykraczający poza
pojecie zwykłego strachu - to Rötschreck.

Kołek:

W opowieściach o Wampirach ginących pod wpływem kołka wbitego w serce
również jest ziarno prawdy. Jednak działa to w nieco inny sposób.
Kołek, a właściwie każdy przedmiot, który przebije serce Wampira
powoduje jego unieruchomienie. Chociaż Wampir wciąż jest świadomy,
widzi i słyszy co się dzieje wokół, nie jest w stanie się poruszyć.
Zazwyczaj oznacza to perspektywę powitania najbliższego wschodu słońca,
więc można powiedzieć, że w praktyce kołek rzeczywiście zabija Wampira.

Hierarchia i zachowania: 

Wampiry są samotnikami choć czasem można spotkać wampiry łączące się w
pary, a nawet niewielkie społeczności. Społecznością wampirów (gdy już
takowa powstanie) zarządza najstarszy i najsilniejszy osobnik
(niekoniecznie mężczyzna), reszta wampirów całkowicie mu się
podporządkowuje.
Wampiry, które żyją samotnie często polują nie tylko na ludzi -
zabijają swoich młodszych "braci i siostry". Nie wiadomo dlaczego tak
jest, gdyż każdy wampir, któremu zadano to pytanie udzielał innej
odpowiedzi. Niektórzy wysuwają teorię iż to dlatego, że wampir w innym
osobniku widzi potwora jakiego nie potrafi dostrzec w sobie.

Postrzeganie:

Wampir posiada wyostrzone zmysły, jego słuch, wzrok i węch są nieco
lepsze niż u ludzi. W ciemności wampir widzi jak człowiek za dnia,
jednak w ostrym świetle jego wzrok ulega znacznemu pogorszeniu.
Percepcja oraz postrzeganie świata przez wampiry znacznie odbiega od
ludzkich standardów - wszystkie doznania odbierane za pomocą zmysłów są
wzmocnione i dużo bardziej dokładne.
Wampir jest nieumarłą maszyną do zabijania - łowcą, dlatego też potrafi
wyczuć obecność "żywych" istot znajdujących się w pobliżu.